Dates are essential to guide us through the labyrinth of history; but they don’t always reflect the whole truth. For some researchers, World War II didn’t begin on September 1, 1939, nor did it end on May 8, 1945. The 80th anniversary of the end of the conflict, which is commemorated Thursday, comes at a particularly delicate time, in which many of the certainties on which the continent’s postwar history was based have been shattered.

Military historian Antony Beevor believes that World War II began in 1937 with the Japanese aggression against China, and other scholars, such as Ian Kershaw, maintain that it continued until the end of the Greek Civil War, which ended in 1949, or the mass expulsion of ethnic Germans between 1945 and 1948, which produced 12 million refugees. Some historians even consider World Wars I and II to be part of a single, intense conflict. In Spain, we have been debating for months whether the end of Franco’s regime came in November 1975, with the dictator’s death, or in December 1978, with the approval of the Constitution — as if the demise of the tyrant had nothing to do with the end of tyranny.

We live in such volatile times that, when the massive blackout in Spain and Portugal occurred last Monday, many assumed a Russian cyberattack rather than a technical failure. Europe’s history provides us with the certainty that the past can be defeated, that a continent shaken by every imaginable war and conflict can become an oasis of democracy in an increasingly turbulent world. But Europe’s history also shows us the fragility of freedom.

Precisely for this reason, if there’s one date to which historians have returned intensely in recent years, in search of possible lessons for the present, it is January 30, 1933, when Adolf Hitler came to power and, within a few months, the Nazis destroyed the Weimar Republic, one of the periods of greatest liberty in 20th-century Europe, symbolized by, among others, the painter George Grosz and his portrait of street life in 1920s Berlin. 1933 Syndrome, by Siegmund Ginzberg; Weimar. Uncertain Times, a graphic novel by Martín, Pedragosa, and Morata; or the magnificent recent exhibition at Madrid’s Caixa Forum on the ephemeral German Republic, Uncertain Times, are just a few examples of an avalanche of new releases about that sinister period.

All of these, in one way or another, attempt to answer the same question: How could it have happened? How could one of the most cultured, civilized, and thriving countries in Europe have fallen, with the applause of the majority, into the hands of a savage, racist, and antisemitic tyrant, who would ultimately be responsible for the deaths of millions of people? In his latest book, Les irresponsables. Qui a porté Hitler au pouvoir? (The Irresponsibles. Who Brought Hitler to Power?), French expert on Nazism Johann Chapoutot reflects on the economic and political powers that brought the Nazis to power and underlines the enormous collective responsibility. But the chapter dedicated to that date by historian and journalist Volker Ullrich in his latest book, Fateful Hours: The Collapse of the Weimar Republic, is particularly disturbing, revealing the recklessness of many of those who lived through that moment, including some Jews, who trusted in institutions that proved incapable of stopping tyranny. Looking at the present, at the United States under Trump, Hungary under Viktor Orbán, and all the countries threatened by the far right, reading the vision of contemporaries is chilling.

“To fuss over Hitler becoming chancellor strikes me as so childish that it could be reserved for his followers,” wrote Hamburg native Nikolaus Sieveking. Vice-Chancellor Ewald von Kleist-Schmenzin considered: “In two months, we will have cornered Hitler to the extent that he will be unable to do anything but complain.” Even Sebastian Haffner, author of History of a German, recounted that, faced with the feeling he had about Hitler — “a smell of blood and filth surrounding that man” — his father, a liberal educator, thought: “He would certainly cause some misfortune, but it wouldn’t last long.” All this nonchalance contrasts with the Nazi dictator’s own words, who, as Ullrich recalls, had never hidden his intentions: “To completely eliminate the Weimar system, ‘exterminate’ Marxism, and ‘expel’ the Jews from Germany, by whatever means necessary.” Very few believed he was capable.

But the continent’s history is also full of dates that look to the future. First and foremost, in the spring of 1945 when Nazi Germany was defeated — which Ullrich himself analyzes in detail in Eight Days in May: The Final Collapse of the Third Reich. In a very short time, the great European powers decided to share economic resources instead of fighting over them in an endless cycle of war. Europe Day is celebrated on May 9, a date that commemorates the year — 1950 — in which the Schuman Declaration laid the foundations for cooperation on the continent. A civic demonstration has been called for May 11 in Madrid in defense of European values.

No book chronicles that stellar moment for humanity when Europe overcame its past like Postwar: A History of Europe Since 1945, the great classic by Tony Judt. The title of its final chapter, “Europe as a Way of Life,” encapsulates the sense of security many citizens feel knowing they belong to this continent, even though it’s very difficult to stop looking back. “In Europe, the threat of history arose not from a deliberate distortion of the past for fallacious purposes, but from nostalgia,” writes Judt in a book whose substance the reader never fully grasps.

It’s also inevitable to think of the night of November 9, 1989, when the Berlin Wall fell. However, in his excellent book Homelands: A Personal History of Europe, Timothy Garton Ash chooses another date in that push toward freedom that marked the end of the 20th century: March 11, 1985, when the USSR elected a new leader, a then-virtually unknown Mikhail Gorbachev. “The decisive role of individual figures in history was demonstrated by a system whose ideology insisted that it was large, impersonal forces that made history,” writes the British journalist and historian. In Free: Coming of Age at the End of History, Lea Ypi has crafted one of the most entertaining and moving — though also harsh — stories of what it meant to live in the communist world and of the end of the fault line that divided the continent in two. She describes the surprise she experienced on her first trip to the other side of the Iron Curtain: “Some children laughed at me because I didn’t know a mouse who, apparently, was very famous: Mickey.”

Looking back, there are other key dates on the long road to democracy. In her new book, D’où nous venons. Ce qui nous unit, ce qui nous divise (Where We Come From. What Unites Us, What Separates Us), Géraldine Schwarz, author of that wonderful essay on Europe entitled The Amnesiacs, travels back to June 15, 1215, “when a group of English barons, tired of the king’s abuses, particularly prosecutors, occupied London and forced the monarch to sign the Magna Carta, which limited his own powers.” For the first time, the Magna Carta guaranteed something that Donald Trump is consistently flouting with his migrant deportations: habeas corpus, the right to contest one’s own detention before a judge. The tree under which that document was signed still stands today, the thousand-year-old yew of Runnymede, on the banks of the Thames, which has become — like Beethoven’s Ode to Joy, Cervantes’ Don Quixote, or Victor Hugo’s Les Misérables — a symbol of the deep roots of the freedoms that European citizens have managed to wrest from tyrants over the centuries.

Between 1724 and 1725, Johann Sebastian Bach composed “his cycle of chorale cantatas, the most ambitious of all his projects,” writes Christoph Wolff in Bach’s Musical Universe. This is not just one of the peaks of European culture; rather, to a large extent, the works that the Eisenach maestro composed for Lutheran worship may embody the definitive end of another sinister moment in European history: the Wars of Religion, which devastated the continent in the 16th and 17th centuries. Although the Peace of Westphalia was signed in 1648, a treaty that paved the way for religious freedom and multilateralism, the conflicts continued until the end of the 17th century. Jérémie Foa, an expert on the Wars of Religion, has published Survivre, a history of how the religious massacres that shook France affected every level of society, from Michel de Montaigne’s sleepless nights, when he thought he could be killed at any moment, to their influence on language. “In civil wars, language becomes opaque, it loses its effectiveness as a transparent vehicle,” he wrote. Under Bach’s genius, that seemingly endless conflict became a form of beauty that the world’s greatest Baroque musicians continue to perform, and art once again flowed as a form of communication.

They were naturally there on July 14, 1789, the day of the storming of the Bastille — although, as Éric Vuillard recalls in July 14, the king wrote that day in his diary: “Nothing” — or on March 18, 1871, with the explosion of freedom that the Paris Commune represented. Or on April 14, 1931, when Spaniards became citizens with the birth of the Second Republic. But most of these dates have a dark side: the French Revolution eventually mutated into the terror of Robespierre and the guillotine; the Paris Commune was overthrown by savage repression — celebrated in one of Europe’s ugliest monuments, the Sacré Coeur basilica in Paris — and the Second Republic was annihilated by a bloody fascist coup d’état. It took Spaniards 40 years to recover lost freedoms.

The French historian Olivier Wieviorka, a professor at the École Normale Supérieure, has just published the monumental The Total History of the Second World War, a volume of almost 1,000 pages in which he analyzes the conflict from all possible perspectives, in a manner as solid as it is original. For example, chapter 18, “A Racial War,” offers a profound and disturbing look at one of the concepts that unleashed the horror of horrors: the deeply rooted idea that some peoples are superior to others and, therefore, have the right to exterminate them.

His conclusion is both optimistic and pessimistic, the never again of the Auschwitz survivors in the face of the harsh reality of Russian expansionism and the fact that a part of Europe remains trapped in the loop of war. “The Second World War forces us to question humankind, our capacity for adhesion, submission, or rebellion. It forces us to reflect on humanity and its inhumanity, on the rationality of leaders and the true extent of their power,” writes Wieviorka. “The survivors of Auschwitz and Buchenwald responded with a ‘never again.’ War had to be banished, if not from the world, then at least from Europe, and the horrors of the concentration camps would be nothing more than a horrifying memory. However, the Gulag flourished; armed conflicts returned to the Old Continent, first in Yugoslavia and then in Ukraine. No matter how much the great lessons of the interwar period were studied and debated, they never yielded the bitter fruit of experience,” the historian continues. However, it is a fact that Europe managed to move forward into the future, without being swept away by the current into the past.

In Homelands, Garton Ash chooses a book that symbolizes all those comings and goings between the Europe of freedoms and the Europe of tyrannies, between hope and terror, between a future both dazzling and dangerous and a past full of lessons we refuse to learn. It is, naturally, The World of Yesterday, by Stefan Zweig. Garton Ash recalls one of the crucial quotes from that masterpiece: “I never loved that old earth more than in those last years before the First World War, never hoped more ardently for European unity, never had more faith in its future than then, when we thought we saw a new dawning.” Along with Zweig, another author has become the symbol of European humanism and the will to build a better world with words: Albert Camus. In his Nobel Prize speech, the author of The Stranger declared: “Each generation doubtless feels called upon to reform the world. Mine knows that it will not reform it, but its task is perhaps even greater. It consists in preventing the world from destroying itself.” These words were spoken in 1957. Now, in this fearful year of 2025, they are more valid than ever.

Sign up for our weekly newsletter to get more English-language news coverage from EL PAÍS USA Edition

“Ceadaím don Aireacht Trádála agus d’Ionadaí na Stát Aontaithe tús a chur leis an bpróiseas chun taraif 100 faoin gcéad a thabhairt isteach láithreach d’aon scannáin a thagann isteach inár dtír, a tháirgtear ar thailte eachtracha,” a scríobh sé ar líonraí sóisialta.

“Is iad seo na hiarrachtaí comhordaithe atá ag tíortha eile agus, dá bhrí sin, bagairt na slándála náisiúnta,” a dúirt sé.

D’úsáid Trump cásanna éigeandála náisiúnta mar ghléas cumhachtach chun an beartas a bhrú go tapa a bhaineann an bonn de noirm agus traidisiúin Mheiriceá, cur chuige atá níos mó agus níos mó ag tabhairt aghaidh ar fhadhbanna dlíthiúla.

Ar a chéad lá i mí Eanáir, rinne Trump dearbhuithe feidhmiúcháin, ag maíomh go bhfuil cásanna éigeandála in inimirce ag na Stáit Aontaithe, chomh maith le sceimhlitheoireacht agus fuinneamh.

Níor thit sé go maith. Mar fhocal scoir, ar feadh roinnt seachtainí, chun tosaigh ar an gcruinniú mullaigh scaoilte mór, thosaigh Starkmer ag maolú go poiblí: chun an freagra stánaithe a thréigean, nach raibh aon phleananna aige don scéim seo. Idir an dá linn, dúirt oifigigh an AE go bhfuil caibidlíocht na Breataine ag tosú ag léiriú oscailteacht don smaoineamh seo.

Ach chuir Londain rogha comhréitigh i láthair: D’fhonn staitisticí inimirce a laghdú, beidh líon na ndaoine óga ar féidir leo páirt a ghlacadh sa scéim seo teoranta, agus ní laghdófar a bhfanacht ach bliain amháin ionas nach bhfanfaidh siad i líon. Seasann rannpháirtithe idirbheartaíochta na Breataine freisin brú an AE chun rochtain ar obair bhaile níos ísle a thabhairt ar ais ag ollscoileanna, rud atá ina phríomhcheist de roinnt príomhchathracha.

“Dealraíonn sé go bhfuil deireadh beag marbh ann, go háirithe nuair a bhaineann sé le hoiliúint agus le cuóta,” a dúirt an t -oifigeach AE thuas, ag cur leis go bhfuil “plé leis an Ríocht Aontaithe sceidealta don tseachtain seo chugainn.”

Le linn a gclárúcháin an tseachtain seo caite, d’iarr an tír ar thír na tíre a ghlaoigh ar na rannpháirtithe i gcaibidlíocht an Choimisiúin Eorpaigh cloí lena n -arm. “D’áitigh an chuid is mó acu i ndáiríre ar shoghluaisteacht na hóige,” a dúirt an t -oifigeach. Is cosúil go ndearna an Bhruiséil iarracht comhréiteach a dhéanamh, a phleananna níos luaithe a thréigean le haghaidh fanacht ceithre bliana faoi láthair a mhaíonn sé ar feadh dhá bhliain nó bliain tosaigh amháin, a shíneadh go dtí dhá cheann. Níl Londain á cheannach fós.

Téigh Fish

Ansin tá ceist faoi iascaireacht. Nuair a shínigh Boris Johnson an chaibidil farraige den Chomhaontú maidir le Trádáil agus Comhoibriú i 2021, chuir iascairí an AE faoiseamh faoisimh. Mar mhalairt ar Chomhaontú Trádála Brexit, thug Príomh -Aire na Breataine rochtain fhlaithiúil ar uiscí na Ríochta Aontaithe go dtí Meitheamh 2026.

Leis an rochtain seo, anois le deireadh an téarma agus an Bhreatain ag an tábla idirbheartaíochta, ba mhaith le tíortha mar an Fhrainc, a chinntiú go leanfaidh sé seo ar aghaidh go ceann i bhfad. Thug siad le fios go príobháideach go raibh siad réidh le Starmer Home a sheoladh folamh -mura bhfuair siad é.

Tá Rory Truss ar cheann de na saineolaithe is mó a bhfuil meas air sna Stáit Aontaithe sa tSín nua -aimseartha, is ollamh comhlach polaitíochta agus gnóthaí idirnáisiúnta é in Ollscoil Princeton, ag fiosrú córais bheartais agus údarásacha na Síne.

Mar cheann de na chéad daoine a aithníonn an brú atá ag dul i méid i Washington gur ghlac na saineolaithe beartais le Hawks i gcoinne na Síne, déanann Truex measúnú ar naimhdeas ón Teach Bán, áit a ndeir sé go bhfuil sé seo “go léir faoi Donald Trump”.

Agus deirim, ós rud é go mbreathnaím ar Trump mar protocrat, sa mhéid is gur dóigh liom gur duine é nach bhfuil meas aige ar institiúidí an daonlathais agus, dá bhrí sin, go bhfuil sé gar do na cineálacha ceannairí seo in áiteanna eile den domhan.

I láthair na huaire, ní thabharfainn le fios go raibh Trump “sách éadrom” sa tSín, mar gur threisigh sé go léir go géar. Is féidir le reitric ionsaitheach agus le taraifí nua a bheith ar cheann dá chuid beartaíochta idirbheartaíochta, ach is cosúil nach bhfuil suim aige caidreamh leis an tSín a athshocrú i gciall níos leithne.

Mhol an ceannasaí NATO, a rinne gearán le fada go bhfuil sé níos éasca a bheith ina fhiontraí teicniúil ná san Eoraip, cosaint na hEorpa ar an gCoimisiún Eorpach. Cruthóidh an reachtaíocht “coinníollacha maidir le teacht chun cinn teicneolaíochtaí nua i gcosaint, ag bunú coinníollacha airgeadais, rialála agus cánach a spreagann fiontraithe óga teicneolaíochtaí déúsáide a fhorbairt san Eoraip,” a dúirt sé.

Tacaíonn sé freisin leis na Stáit Aontaithe ag iarraidh ar mhuintir na hEorpa margadh spáis a chruthú, atá múnlaithe i ndiaidh a chuid féin, a cheadaíonn don American Space Space a leas a bhaint as teicneolaíochtaí tráchtála chun feasacht a fháil ar an limistéar spáis agus ar an bhfaisnéis ar an gcatha.

“D’iarr na Meiriceánaigh orainn oibriú ar chruthú an mhargaidh spáis, mar shampla a gcomhoroibríochtaí tráchtála, áit ar féidir leat seirbhísí a cheannach le dátú ard,” a dúirt Vanderier. “Tá sé seo suimiúil.”

“Ról Gníomhach” NATO

Dar le Vanderier, tá ról níos gníomhaí ag NATO sa spás, ach tá níos mó oibre romhainn chun tascanna a roinnt i gceart i measc na gcomhghuaillithe.

“Cuirimid uirlisí ar fáil dúinn féin a chaithfimid a thuiscint agus a ainliú go straitéiseach, go háirithe, mar gheall ar fheasacht an limistéir spáis. Is féidir linn gníomhartha a fheiceáil, a thuiscint agus a chomhordú agus a rá le 32 comhghuaillithe:“ Is é seo an rud a tharla, ”a mhínigh sé.”

Is féidir le NATO, mar chomhghuaillíocht, cinneadh a dhéanamh ansin bearta atá ag teacht chun cinn a ghlacadh. “Tabharfaidh sé seo cumhacht dúinn: ní bheidh na féidearthachtaí céanna ná an tábhacht pholaitiúil aige, mura bhfreagair ach an Fhrainc nó na Stáit Aontaithe,” a dúirt Vanderier.

Ina óráid bhuaiteach, atá tiomanta do cheiliúradh ar an bhfíric go raibh sé á chur ar an sciorradh talún ar feadh téarma eile trí bliana eile, dúirt Albanese go raibh a fhios aige go raibh “an domhan ag caitheamh go leor isteach inár dtír” le trí bliana roimhe sin.

“Sin an fáth go gciallaíonn an oiread sin go raibh muinín ag muintir na hAstráile sna hamanna doiléire seo san Astráil,” a dúirt sé.

I nasc le Trump agus le feachtas polaitiúil i stíl Mheiriceá, a ghlac Datton, dúirt Albanese: “Ní gá dúinn a iarraidh, ná a thabhairt ar iasacht ná a chóipeáil ó áit ar bith. Nílimid ag lorg ár n -inspioráid thar lear.

Ina óráid lamháltais, d’aithin Datton a pháirtí “ní maith go leor le linn an fheachtais seo”, ag cur leis: “Glacaim freagracht iomlán as seo.”

Sa chéim dheireanach de fheachtas toghcháin na hAstráile, bhí taraifí Trump agus costas na beatha i réim, agus thrasnaigh na vótaíochtaí i dtreo Pháirtí Saothair reatha Albanes tar éis sraith de Darnces de Datton.

“Ag an am seo, roghnaigh na hAstráile dóchas agus diongbháilteacht maidir le neamhchinnteacht dhomhanda,” a dúirt Albanese lena lucht tacaíochta. “Roghnóidh ár rialtas cosán na hAstráile mar go bhfuilimid bródúil as a bhfuilimid,” a dúirt sé.

Éist agus liostáil: Apple | Spotify | Google | Cibé áit a n -éisteann tú

Cláraigh Chun ár nuachtlitir nuachta nuachta agus polaiteoirí a fháil dhá uair sa tseachtain.

Tá an Washington Round Tábla ag plé le héilliú gan fasach an rialtais cónaidhme, lena n -áirítear féin -dhearbhú na mball de riarachán na Trump trí scéimeanna criptocurrency agus an coiste iontrála, chomh maith le tumtha codanna an rialtais, atá freagrach as féinghiniúint a dhíothú ón saol poiblí. Is é seo an leibhéal éillithe, mar sin “díreach” agus “dochreidte,” a deir an scríbhneoir iomlán -am Evan an bonn, ar “chéim nua i bpolaitíocht Mheiriceá é”.

Ag léamh an tseachtain seo:

Tune sa chás go bhfaigheann tú do phodchraoltaí.

An mbímid uaigneach ná nuair a bhíonn -liba? Ní ceist reitriciúil í seo. Nó, ar a laghad le haghaidh anailísithe soiléire den sórt sin ar réaltacht nua -aimseartha mar American Derek Thompson, Eagarthóir I gcleachtach iris agus údar an aiste, mar shampla Ag an obair: airgead, brí, pearsantacht Is HustmakersCuibhreann

Dar le Thompson, na Stáit Aontaithe agus, b’fhéidir, an phláinéid i gcoitinne, ag fulaingt ó fhéin -oideachas eipidéim uaigneas, a athraíonn “ár bpearsantachtaí, ár n -idé -eolaíochtaí agus fiú ár gcaidreamh le réaltacht.” D’iarr sé ar an ré go bhfuil cónaí orainn sa “haois fhrithshóisialta”, agus deir sé go bhfaigheann sé a dhrugaí millteacha ina shaol féin agus i saol an chuid is mó daoine ina thimpeallacht dhíreach.

In alt uaillmhianach san iris go n -eagraíonn sé, tosaíonn Thompson le joke, a ardaíodh go dtí leibhéal an phobail a léirmhínítear mar siomtóim: Ní dócha go dtiocfaidh níos mó beorach agus cumarsáide le pátrúin i mbarra Mheicsiceo i Carolin Thuaidh, a thug sé cuairt air ar feadh na mblianta. Sa lá atá inniu ann, is cosúil go bhfuil gnó níos fearr ná riamh, ach is institiúid bia ullmhaithe é a sholáthraíonn mórán de na tráidirí in aghaidh an nóiméid. Ordaíonn daoine iad ag baint úsáide as an iarratas, tóg iad ón raca in aice leis an gcistin, íoc astu agus tóg iad abhaile. An chóragrafaíocht íogair den tomhaltas, a dhéantar le cruinneas meicniúil, agus ar a laghad le haghaidh Thompson, Despondency: Críochnaithe i gcás soicind agus gan aon fhocal amháin a mhalartú.

Bhí an institiúid, a raibh rath air ach cúpla bliain ó shin ar idirghníomhaíocht shóisialta spontáineach agus chaintiúil, ina ionad ciúin chun tráidirí a mhalartú le bia ar airgead. Ní fheidhmíonn na freastalaithe a thuilleadh mar shíceolaithe. Is annamh a úsáidtear táblaí; Ní clubanna sóisialta ná oifigí sa bhaile iad a thuilleadh. Scoirfidh na Stáit Aontaithe Fraser, noirm agus Sam Malone de bheith ann.

Níl aon rud le rá linn

Cad a tharla? Labhair Topon le Rei Mosher, bainisteoir an bharra Mheicsiceo tiontaithe, agus fuair sé gairmí pragmatach air a d’éirigh leis na hionchais agus na nósanna a léirmhíniú go cruinn: níl siad ag iarraidh cumarsáid a dhéanamh le duine ar bith; Tá siad sásta gníomh simplí, steiriúil tomhaltais a chomhtháthú ina ngnáthamh laethúil. Cén fáth iad a shábháil óna gcrios compord nua, óna mboilgeoga de phobia sóisialta, cothrom le hipearonectiveness uathachais? Déanaimis na rudaí a theastaíonn uathu a thabhairt dóibh.

Tá tráchtas ag Thompson: namhaid dofheicthe (abair go sealadach gur comhrialtas é de pandemia, fóin phóca agus comharthaí ama) a chuireann ar ár gcumas níos mó agus níos mó ama a chaitheamh inár dtithe, comhdhlúite mar sceitheadh ​​sóláis agus fóillíochta. Neartaigh sé seo dhá chineál nasc daonna: an ceann is gaire (le teaghlach núicléach agus dlúthchairde) agus an iliomad, an iliomad, na céadta nó na mílte duine a ndéanaimid idirghníomhú leo ar líonraí sóisialta. Is é an fíric go n -íocaimid an t -athrú seo i nósanna agus atheagrú ginearálta ár gcuid ama ná raon leathan caidrimh eatarthu. Comharsana, daoine ón gceantar, comhghleacaithe, freastalaithe agus fostaithe in institiúidí a dtugann muid cuairt orthu go minic. I mbeagán focal, daoine atá mar chuid dár dtimpeallacht láithreach, ach nach bhfuil mar chuid dár gciorcal istigh, agus nach raibh chomh fada sin ó shin, chaith muid cuid shuntasach dár gcuid ama.

Míneoidh an creimeadh nach féidir a aithint ar an gciorcal idirmheánach seo arís, de réir Thompson, cén fáth gurb é an t -aon rud a dhéanaimid aghaidheanna aithnidiúla ná beannacht chúramach agus srianta, agus cén fáth go bhfuil bricfeasta, lón, dinnéar agus fiú beoir againn, lenár bhfóin phóca nó os comhair scáileán ríomhaire. Ach ní hé sin go léir. Tá ról tábhachtach ag an bhfáinne seo de dhíriú i bhfad i gcéin, i bhfoirmiú fíochán sóisialta agus i gcruthú pobail. Tá sé in áiteanna ar nós barraí a thugann daoine dóibh féin (nó a thug iad féin) deis dóibh iniúchadh a dhéanamh, aithne a chur ar a chéile, a chéile a thuiscint agus naisc bheaga nó mhóra den chineál céanna a bhunú. Bunaíodh páirtithe polaitiúla agus clubanna sóisialta i mbeáir, i gcaidreamh tapaidh agus i naisc rómánsúla. Is iad seo go léir antidotes ó uaigneas.

Feirm uaigneach

Do Ellie Volpe, saineolaí ar shláinte shóisialta agus mheabhrach i Voks Chaith an iris, ní glúin amháin de Meiriceánaigh an oiread ama ina n -aonar (go deonach nó go neamhdheonach) mar an ceann reatha. Maidir le Volpe, is é an príomh -siomtóim a bhaineann leis an bhfás seo ar iompar frithshóisialta ná go n -itheann gach ceathrú Meiriceánaigh ina n -aonar gach lá nó beagnach gach lá den tseachtain, atá 53% níos mó ná i 2003.

Tá an treocht seo chomh mór sin gur dhírigh an tuarascáil ar sonas an domhain ar na Náisiúin Aontaithe ceann de na príomhchaibidlí dá thuarascáil bhliantúil dheireanach. Is minic a itheann muid ina n -aonar, mar is fearr linn a bheith ina n -aonar, fiú má tá sé in uaigneas plódaithe ár n -idirghníomhaíochtaí digiteacha.

Ní réiteach é seo gan iarmhairtí. Do Yana-Emmanuel de Neva, Ollamh le hEacnamaíocht agus Folláine in Ollscoil Oxford agus duine de na heagarthóirí ar an Innéacs, “Tá comhghaol an-díreach idir uaigneas agus mí-ádh.” Ina theannta sin, is cosúil go bhfuil uaigneas neamhspleách, beag beann ar an méid a d’fhéadfadh sé a bheith ina chlaonadh aonair nó ina chlaonadh de na glúine agus, dá bhrí sin, “sásúil gearrthéarmach”, is foinse éagothroime mhothúchánach agus caillteanas maith é.

Dar le De Neva, tá na tíortha is sona ar domhan fós ag fanacht san Fhionlainn, an Danmhairg, an Íoslainn agus an tSualainn. Is é sin, ba iad sin go beacht iad siúd, chomh maith le go leor fachtóirí eile, eipidéim uaigneas, de réir an infheicthe, dul chun cinn le blianta beaga anuas. Dar le John Hellwell, eagarthóir innéacs eile, tá sé an -tábhachtach go bhfuil méadú tagtha ar chéatadán na bhFionlannaigh de gach aois a itheann bia sa chuideachta le blianta beaga anuas.

Is áit ar an bpláinéad é an Fhionlainn, dála an scéil, áit ar dóigh duit glaoch air, ag rá gur chaill tú do sparán, agus ansin go n -aontaíonn tú bualadh le duine chun é a thabhairt ar ais. Dar le Helliwell, tá claonadh ag stát leasa a mhaoinítear le cánacha forásacha, “an chuid is mó de na saoránaigh a dhéanamh níos sona,” ach “ní ráthaíonn sé seo go bhfillfidh an strainséir do sparán nó go mbeidh do chomhghleacaithe réidh le suí síos agus ithe leat.” Braitheann an dara ceann ar “dhaoine a bhfuil mothú pobail acu agus a thugann aire ó chroí do dhaoine timpeall orthu.”

Cuideoidh an fachtóir seo – saibhreas, éagsúlacht agus minicíocht na n -idirghníomhaíochtaí sóisialta – le míniú a thabhairt ar cén fáth ar cuireadh dhá thír Mheiriceá Laidineach, Costa -car agus Meicsiceo isteach i mionlach caol de 10 sona ar fud an domhain. Ar an taobh eile den scéal, thit na Stáit Aontaithe go dtí an 24ú háit, ní bhaineann cailliúint sonas coibhneasta le boilsciú, le hathoibriú Donald Trump nó le fentanil a úsáid, ach leis an bhfíric go dtuairiscíonn aoisghrúpa sonrach, iad siúd atá faoi 30 bliain d’aois (tá, iad siúd a chaitheann níos mó ama ar líonraí sóisialta agus níos lú ama go fisiciúil le daoine eile anois) go bhfuil siad níos mó ná riamh.

Tá sé tempting a thabhairt i gcrích go bhfuil na Kostarikans agus na Mexicans ag éirí níos sona, mar, murab ionann agus na Meiriceánaigh, itheann siad le chéile. Ach seasann De Neva agus a fhoireann go bhféadfadh sé a bheith ag brath ar roinnt fachtóirí, an chaoi a ndéantar iad a thomhas agus a chalabrú go hoibiachtúil agus nach gceadaíonn sé léirmhínithe laghdaitheacha den sórt sin don laghdaitheoir sin.

Uaigneas le RO?

Cad is féidir linn a rá faoin Spáinn? Cén chaoi a n -aistrítear an eipidéim dhomhanda (líomhnaithe) seo de fhéin -uaigneas, rud a fhágann go bhfuil daoine níos míshásta, go dtí ár dtír? Sa deireadh, tá cónaí orainn i gceann de na réimsí Paradise a bhaineann le hidirghníomhaíocht shóisialta spontáineach, talamh de 277,000 barra agus bialanna (ceann do gach 175 áitritheoir), áit nach bhfuil aon duine rófhada ó bheoir fhuar riamh.

Tugann sonraí a rinneadh le déanaí, mar shampla staidéar 2024 a rinne an HSBC Consulting Company, le fios go mothaíonn na Spáinnigh (mar Meiriceánaigh agus, murab ionann agus Fionlannaigh agus Kostarikans) uaigneach ná cathain. Breathnaíodh go soiléir ar an treocht seo ar feadh deich mbliana ar a laghad i measc níos mó ná 65 bliain, agus measadh go raibh sé ar cheann de na fiúntais a íocaimid le bheith ar cheann de na sochaithe is marthanaí ar domhan: tá na Spáinnigh ina gcónaí níos faide agus níos faide, agus níos luaithe nó níos déanaí fanann siad beagnach gan cuideachta.

Is é an fhorbairt nua ná go mothaíonn líon méadaitheach (thart ar an gceathrú cuid) de óige agus ógánaigh na Spáinne uaigneach nó an -uaigneach. Thairis sin, deir triúr den cheathrar go bhfuil a fhios ag duine amháin ar a laghad ina n -aoisghrúpa, a fhulaingíonn ó uaigneas neamh -inmhianaithe. D’aimsigh an staidéar comhghaolta a d’fhéadfadh a bheith an -suntasach. Mar shampla, deir beagnach leath díobh siúd a deir go mbraitheann siad uaigneach go bhfuair siad idirdhealú nó magadh ar scoil. Agus, mar atá sna Stáit Aontaithe, is é an rud is dóichí ná go mbraitheann daoine óga a úsáideann an t -idirlíon agus na líonraí sóisialta is dóichí go mothaíonn siad uaigneach agus gearán a dhéanamh faoin easpa dochrach caidrimh “fíor”.

Léiríonn táscairí eile sa treo céanna. Sa Spáinn, tá líon na ndaoine fásta pósta (20.68 milliún) thar roinnt blianta tar éis dul thar líon na ndaoine fásta pósta (20.1 milliún). Ar ndóigh, i measc 14.9 milliún duine singil agus 5.8 milliún duine roinnte agus baintreach, tá céatadán ard i gcaidreamh neamhfhoirmiúil, ach mar sin féin, is ionann na huimhreacha agus athrú géar i dtreo na sochaí le líon méadaitheach pleananna le haghaidh aontíos agus oibleagáidí cobhsaí.

Insíonn suirbhé leanúnach ar theaghlaigh na hInstitiúide Staitistiúil Náisiúnta (INE) scéal an -chosúil freisin: leanann líon na Spáinneacha atá ina gcónaí ina n -aonar ag fás, ag baint amach 4584,200 duine. Faoi láthair, bíonn tionchar ag an táscaire seo ar uaigneas na tithíochta orthu siúd atá níos mó ná 65 (25% den iomlán), ach méadaíonn sé i ngach aoisghrúpa. Tuairiscíonn níos mó agus níos mó saoránach gur chaith siad beagnach a saol iomlán do dhaoine fásta i solitude iomlán.

Mar fhocal scoir, figiúr a d’fhéadfadh a bheith níos gaire do na freagraí ar cheist chriticiúil: An bhfuil eisceacht Iberian ann maidir le huaigeacht, nó an bhfuil muid níos dlúithe ná mar a smaoinímid ar na Stáit Aontaithe a bhfuil Derek Thompson ag cur síos orthu? Is céatadán de na Spáinnigh é an figiúr seo a bhíonn ag ithe go rialta agus a bhfuil dinnéar acu ina n -aonar. Agus is cosúil go bhfuil sé ag fás go seasta, faoi láthair tá sé níos mó ná 20%, nach bhfuil i bhfad ó 25%cláraithe sna Stáit Aontaithe.

Tá 43 bliain caite ó scríobh Paul Aster Aireagán uaigneasIs é an réimse inár saol nua -aimseartha de hipear -theachtaireacht agus ríomhaireachtaí plódaithe, athmhachnamh a dhéanamh air. Fiú sa Spáinn, na céadta mílte barraí.

Cláraigh Ár nuachtlitir sheachtainiúil Chun níos mó nuacht Béarla a fháil ó El País USA Edition

Tuairiscíonn an rialtas go bhfuil an Limistéar Cosanta Náisiúnta i Texas 100 km ar fhad le soir ó theorainn Texas i Meicsiceo i El Paso.

Chruthaigh na Stáit Aontaithe míleata an dara crios míleata feadh na teorann le Meicsiceo, ag cur an cheantair i Texas leis, áit ar féidir le trúpaí imircigh nó sáruithe a choinneáil go sealadach, tar éis crios eile, a ainmníodh le déanaí i Nua -Mheicsiceo an mhí seo caite.

Bhí fógra faoi champa míleata nua le feiceáil nuair a thosaigh an tUachtarán Donald Trump ag cur isteach ar fhrith -imirce ionsaitheach ón am a bhí sé i mbun oifige, ag méadú na trúpaí ar an teorainn theas agus gheall sé na milliúin duine ó na Stáit Aontaithe a dhíbirt.

I measc cuid de na daoine a díbríodh ag riarachán na Trump bhí leanaí ar saoránaigh Mheiriceá iad.

Go déanach ar an Déardaoin, dúirt míleata na Stát Aontaithe gur bhunaigh siad Ceantar Cosanta Náisiúnta Texas ar lána 100-ciliméadar (63 míle) a bhí ag dul thart soir ó theorainn Texas Nova Mexico i El Paso.

Dar leis an bPagagón, is féidir le trúpaí Mheiriceá imircigh a choinneáil sna criosanna, agus ansin aistreofar na príosúnaigh chuig Custaim na Stát Aontaithe agus Cosaint Teorann (CBP) nó gníomhaireachtaí forfheidhmithe dlí sibhialta eile a choinníonn dlínse maidir le trasrianta teorann neamhdhleathacha.

I mí Aibreáin, d’ainmnigh an riarachán Trump leithead 18-méadar de 270 km (60 troigh faoi 170 míle) feadh an Bhonn Nua-Mheicsiceo mar “Cheantar Cosanta Náisiúnta.”

San iomlán, cúisíodh 82 imirceach as bogadh isteach i gcrios míleata Nua -Mheicsiceo, de réir Oifig Ionchúisitheora na Stát Aontaithe. Níor choinnigh trúpaí Mheiriceá aon cheann acu, agus breithníodh oifigigh CBP leo.

Tá criosanna míleata deartha ionas gur úsáid an riarachán Trump a chuid fórsaí míleata chun imircigh a choinneáil, gan dul i ngleic leis an dlí éirí amach 1807, a ligeann don uachtarán míleata na Stát Aontaithe a imscaradh ach chun imeachtaí mar neamhord sibhialta a chosc.

Tá thart ar 11,900 trúpa Meiriceánach ar an teorainn faoi láthair le Meicsiceo. De réir sonraí an rialtais, thit líon na n -imirceach a ghabhtar go neamhdhleathach sna Stáit Aontaithe i mí an Mhárta go dtí an leibhéal is ísle, nuair a cláraíodh an leannán.

Chuir gobharnóir Texas Gregg Ebbott, an Poblachtach, grianghraif ar thógáil an bhacainn rásúir ar an teorainn Déardaoin, ag rá: “Leanann Texas ag obair leis an Trump Administration chun stop a chur le hinimirce neamhdhleathach.”

Ó 2021, sheol Ebbott an Garda Náisiúnta agus Stát Slándála na dTeorainneacha.

Mar sin féin, chuir gobharnóir Nua -Mheicsiceo Michelle Lujan Grisham i gcoinne an “chrios díbeartha” ar a stát.

Sa phost i mí an Mhárta ar líonraí sóisialta, d’iarr an Democrat air seo “dramhaíl acmhainní agus pearsanra míleata, go háirithe nuair a bhíonn aistrithe imirceacha ag an leibhéal is ísle le blianta fada.”

Tá táirgí saor ón tSín ar shuíomhanna gréasáin na Meiriceánaigh-le Amazon go Temu-Vaporo i bhfad níos costasaí.

Tá sé seo mar gheall ar an bhfíric go ndeachaigh scaoileadh “de minimis” ar allmhairí na Síne in éag ar an Aoine ar orduithe an Uachtaráin Donald Trump. De réir an díolúine seo ar sholáthar earraí, bhí an costas iomlán a bhí níos lú ná 800 dollar SAM, díolmhaithe ó tharaifí – an tairseach, lena n -áirítear an chuid is mó de na ceannacháin a dhéanann daoine ón tSín.

Tá na laethanta seo thart. Amhail an Aoine, tá na hallmhairí teanga Síneacha, a thit roimhe seo i gcomhréir le De Minimis, “faoi réir dualgais i méid 30% dá gcostas nó $ 25 don ábhar (ag méadú go $ 50 go dtí an pointe tar éis 1 Meitheamh, 2025)”, de réir an Tí Bháin.

Íocfaidh na Meiriceánaigh an praghas toisc go n -aistríonn miondíoltóirí an méadú ar allmhairí chuig tomhaltóirí. Agus mar gheall ar an méid a thagann de minimis sna Stáit Aontaithe gach lá, is féidir leis an bpraghas seo a bheith ard.

Bhí an líon méadaitheach allmhairí eachtracha faoi scaoileadh íosta le deich mbliana anuas. Sa tréimhse ó 2015 go 2024, mhéadaigh soláthar de minimis ó 134 milliún go beagnach 1.4 billiún.

Tá an tSín an chuid is mó acu inniu. I 2023, soláthraíonn 62 faoin gcéad de na soláthairtí de gach DE minimis thart ar 33.8 billiún dollar. SAM, tháinig sé ón tSín.

Is féidir le roinnt fachtóirí a bheith taobh thiar den phléascadh i soláthar de minimis, go háirithe ón tSín.

Ar thaobh amháin, tá an scaoileadh ó De Minimus i leabhair ó 1930, ach d’ardaigh Comhdháil an tairseach le haghaidh earraí cáilíochta in 2016 ó 200 go 800 dollar. Tá sé seo níos saoire chun rudaí níos giorra a allmhairiú.

An dóigh a bhfuil athrú tagtha ar an siopa Meiriceánaigh freisin. Ar an Idirlíon, trádáil agus titim mhiondíola tomhaltóra dhíreach, ní bhíonn cúlchistí sa stóras ag an ngnólacht, ach le blianta beaga anuas casann sé ar sholáthraí tríú páirtí earraí a sheoladh chuig a chustaiméirí. Bíonn go leor de na fiontair seo ag brath ar an bhfíric go mbeidh soláthraithe na Síne in ann orduithe a chomhlíonadh agus a sheoladh chuig na Stáit Aontaithe go saor faoi Exemis.

Ní hamháin go dtéann deireadh le scaoileadh de minimus, ní hamháin ar mhiondíoltóirí móra, ach ar fhiontair bheaga agus mheánmhéide sna Stáit Aontaithe- mar shampla, díoltóirí aonair ar Etsy agus Shopify. Dar le CNBC, bhí ar roinnt fiontar den sórt sin a gcuid praghsanna a mhéadú agus faoi láthair tá laghdú suntasach á dhéanamh ar laghdú suntasach ar ordú na Stát Aontaithe, a éilíonn orthu éagsúlú lasmuigh de mhargadh Mheiriceá. Ach is féidir le caillteanas custaiméirí na Stát Aontaithe go leor fiontar beag a chur i bhfeidhm go hiomlán.